Ik had al gehoord dat de kust van Ierland iets speciaals heeft. In augustus was ik er zelf met mijn partner en kon ik het met eigen ogen zien. Bovenop een hoge klif kwam er een gevoel van diep ontzag in me op.
Op een klif aan de rand van Europa
Op een middag zijn we vanuit het plaatsje Teelin, ten westen van Donegal, naar An Port gereden, een inham aan de noord-westkust van Ierland. Alleen wat ruïnes herinneren nog aan een tijd dat An Port een klein en afgelegen vissersdorpje was. Hier sta je aan de rand van Europa.
Als we aankomen treffen we op de kleine parkeerplaats een camper met Ierse toeristen aan en een auto van een moeder met kinderen, ergens uit de omgeving. Verder is het leeg. We zoeken een pad omhoog, naar de klif aan de noordkant van de inham. Er is echter geen pad, in ieder geval niets wat daarop lijkt. Hier kun je gewoon naar boven lopen, langs schapenpaadjes, waar mensen een weg omhoog gevonden hebben. In deze uithoek komen we alleen schapen tegen, die als volleerde berggeiten van de ene steen op de andere springen…
We vinden onze weg de klif op, over kortgevreten gras en hogerop over bloeiende heide. Terwijl we steeds hoger komen, komt ook de rand van de klif ook dichterbij. Ik weet dat daarachter de rotsen steil omlaag gaan. Met mijn hoogtevrees durf ik absoluut die rand niet te naderen om de voet van de rotsen te zien, waar het water van de Atlantische Oceaan tegenaan beukt.
Dan draai ik me in de richting van de zon en zie ik nu pas dit adembenemend panorama:
De Ierse noord-westkust, met zicht op de Atlantische Oceaan
Ik ga in het gras zitten, wil de tijd nemen dit uitzicht in me op te nemen. Als mijn partner verder wil lopen naar een nog hogere plek om te zien of daar een nóg mooier uitzicht is, blijf ik zitten. Wat ik zie is te mooi om naar nog iets anders te verlangen.
Oneindige weidsheid
Als ik mijn blik over de kust laat glijden gaat er van alles door me heen. In Nederland ken ik als Haarlemmer heel goed de zee met z’n vaak indrukwekkende luchten. De ruimte die ik daar ervaar is weids, ik kan er tot de horizon kijken en niets belemmert het zicht op de lucht daarboven.
Hier is die weidsheid anders. Ik kijk vanaf een hogere positie en dit is de Atlantische Oceaan. En ik proef de enorme kracht en power van dit uitgestrekte water. Een besef van oneindigheid komt in me op en een diep ontzag…
Schoonheid
Na enige tijd merk ik dat mijn aandacht getrokken wordt naar lichtpatronen, van zonlicht dat schittert op het water. De wolken die met een behoorlijke snelheid over drijven, doen telkens nieuwe patronen ontstaan. Het is een lichtshow van ongekende omvang. Ik kan mijn ogen er niet vanaf houden; dit is pure schoonheid.
Diepte
En er is meer. Op deze hoge plek is een diepte-dimensie voelbaar, die ik op het strand van Zandvoort niet ken. Waar ik nu ben verlies ik door die diepte en ook door die weidsheid en het ontbreken van menselijke artefacten elk gevoel voor afstand en afmeting. Alles is zo adembenemend mooi en groots en in dit landschap ben ik zo klein. Alsof ik voel wat mijn eigenlijke plek is, in deze ontzagwekkende natuur, wat mijn ware proportie is als mens, als homo sapiens.
Ontzag
Terwijl ik dit alles zo tot me door laat dringen, besef ik dat het allemaal mijn eigen ervaring is. Dat deze weidsheid, schoonheid, diepte, allemaal in mij aanwezig is. Dan begin ik te voelen wat het is om zo weids, schoon en diep te zijn. En het ontzag dat ik voel, is ook ontzag voor de diepte die ik in mijzelf herken. Dit rekt mijn besef op van wie en wat ik ben. Het is eigenlijk niet te bevatten…
© Chris Elzinga, 1 september 2017.
Deze blog is eerder gepubliceerd op de site van Vive-Levenskunst.
Geef een reactie